το πέπλο της νύχτας δυνατά το τραβάω,
στις πούλιες τα αστέρια, γράμματα κρύβω,
Τ΄ ασήμι απ’ τη θάλασσα,
χορδές απ’ τον ήλιο, φεγγάρι φανάρι,
το δρόμο σου δείχνω ,
η αυγή είμαι της ελπίδας εκείνης,
πέτα στα ύψη , άνεμος γίνε,
την ακτίδα του πιάσε κι εκεί πέρα μείνε.
Γαλάζιο το άγγιγμα, απαλό το χάδι,
κι απόψε μου είπε πως έρχεται πάλι,
απαλό φώς του φεγγαριού,
στενάζει και πάλι η νύχτα,
την πρώτη ακτίδα έριξε, έδειξε και είδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου